Afgelopen dinsdag had ik een rondleiding, en vandaag (donderdag) heb ik mijn eerste werkdag gehad. Hoe was de eerste indruk? En hoe is het tot nu toe bevallen?
De rondleiding
Dinsdag 5 december had ik om 10 uur 's ochtends een afspraak met de directrice. Marvin is met me mee gegaan, hij wilde natuurlijk even zien waar ik zou gaan werken en of hij er ook een goed gevoel bij had om mij daar 'achter' te laten. Eerst hadden we een gesprekje op kantoor, over wat ik hier zou willen doen en wat hun van mij verwachten. Vervolgens hebben we een rondleiding gekregen. Het (te)huis is echt heel groot, met 4 verschillende groepen, beneden en boven. Er is een grote binnenplaats, een activiteitenruimte, een snoezelruimte met waterbed en nog veel meer! Het is heel ruim opgezet. Alle medewerkers waren ook heel aardig en ik werd goed ontvangen. De bewoners zijn tussen de 3 en 40 jaar oud. Veel zijn 20/30 jaar, maar er zijn ook veel kinderen. Het grootste deel van de bewoners woont er 24/7, maar er is ook een dagopvang en sommige verblijven er van maandag tot vrijdag en gaan dan in het weekend naar huis.
Toen we bij de eerste groep aan kwamen zag ik al een aantal kinderen liggen op een bed of in een ligstoel. Wat mij op viel is dat ze bijna allemaal erg vergroeid zijn, kromme benen, armen en handen. Ook hebben er een aantal een waterhoofd. Het emotioneerde mij, maar ik kon het wel een plek geven en genieten van dat ik daar mag zijn. Marvin daar in tegen had het erg moeilijk, hij werd er heel erg emotioneel van om kinderen zo te zien, zo machteloos... Op een gegeven moment is hij ook naar buiten gegaan omdat het hem te veel werd. Ik begreep goed wat hij bedoelde, maar ik ben het enigszins ook al wel 'gewend' en ik krijg er juist een warm gevoel van om hier te komen helpen, om er te zijn voor de bewoners, ze te ondersteunen en ze een glimlach te bezorgen. Dat geeft mij heel veel kracht om dit werk te doen. Voor Marvin is dit niet het geval, hoewel hij het wel onwijs knap van mij vind dat ik dit kan en ook daadwerkelijk doe! Overigens had hij er wel een heel goed gevoel bij en vond het een mooie, fijne plek voor mij.
Verder verliep de rondleiding goed. Op een groep stond er harde muziek op en waren ze aan het 'dansen'. Een bewoner (hier zeggen ze trouwens bewoners en niet 'cliënten') pakte mijn handen vast en ik ben met hem gaan dansen. Ik kreeg er een warm gevoel van en voelde me meteen in mijn element. Het is verder nog het goed leren kennen van de bewoners om ze te begrijpen en dit heeft tijd nodig, maar hier merkte ik meteen dat het heel natuurlijk ging. Misschien ook door mijn ervaring, maar ook omdat dit gewoon zó bij mij past. Ik besefte echt dat ik het mooiste in hun zie, en niet naar de beperkingen kijk. Een buitenstaander, zoals Marvin bijvoorbeeld, die ziet wel meteen de beperking en dat het 'zielig' is. Dat is het natuurlijk ook ergens wel, maar ik kan daar goed door heen kijken en daardoor vind ik het zo leuk om dit werk te doen.
Na de rondleiding hebben we afgesproken dat ik donderdag (vandaag) zou beginnen. Ik moest nog wel even een kleine CV opsturen met mijn gegevens, opleiding, werkervaring en wat ik precies wel en niet wil doen. Dit moeten zij in hun dossier verwerken. Ik heb ervoor gekozen om geen medische handelingen of verpleging te doen, dit omdat ik mij hier niet bekwaam voor voel om dit in Suriname te doen. Mocht het mis gaan, dan weet je niet wat je aan je broek hebt hangen. Dus ik heb gekozen om te helpen met activiteiten, en mocht er hulp nodig zijn met eten geven of wassen (ADL) bijvoorbeeld, dan wil ik daar ook graag mee helpen. Ik ben met een goed gevoel weg gegaan en had heel veel zin om er te gaan werken.
De eerste werkdag
Vandaag was het dan zo ver, ik zou voor het eerst gaan werken bij Huize Betheljada. Ik was welkom tussen 8 en 9 uur 's ochtends. Ik moet wel zeggen dat ik vanmorgen zenuwachtig was, ik kreeg geen hap door mijn keel, maar het waren gezonde zenuwen. Ik had er zin in! Maar natuurlijk is zo'n eerste werkdag spannend. Je weet niet precies wat je kan verwachten en wat er van je verwacht wordt. Om 8:15 kwam een taxi mij halen, ook dit vond ik spannend want het was mijn eerste keer helemaal alleen in een taxi naar de andere kant van de stad. Marvin had nog aangeboden om mee te rijden, maar ik vond ook dat ik dit zelf moest doen. Gelukkig was de chauffeur erg aardig, een jongen van 28, we hebben de hele weg gesproken. Het is ook gewoon een bekend taxi bedrijf en het staat goed bekend bij de appartementen waar we verblijven. Toen hij mij had afgezet begon mijn avontuur! Ik liep het terrein op, naar het kantoor, om mij te melden. Toen ik bij het kantoor aankwam, zag ik 2 Nederlandse vrouwen staan. Ergens gaf dit mij een fijn gevoel en ik was ook meteen niet meer zenuwachtig. Misschien toch omdat Nederlanders elkaar iets meer begrijpen? Wat bleek nou, één Nederlandse vrouw zou vandaag de activiteiten doen, en ik mocht met haar meelopen vandaag. Ze was onwijs blij dat ik er was, want ze hebben echt vrijwilligers tekort om dingen te kunnen doen met de bewoners. Deze mevrouw woont nu 11 jaar in Suriname met haar man, maar ze hebben nog wel een huis in Brabant. Er was meteen een klik.
Ze liet mij de activiteiten ruimte zien, hebben de muziek en de airco's aangezet en toen gingen we de bewoners halen. Eigenlijk gaf ze mij ook meteen weer een rondleiding, ze kende alle bewoners erg goed. In Nederland heeft ze nooit in de zorg gewerkt, maar ze werkt hier al 11 jaar vrijwillig op de donderdag. De bewoners kennen haar ook goed. Ze praat trouwens erg goed Surinaams, grappig! Ze is denk ik rond de 70 jaar, maar nog super actief en ze wilde niet stoppen met werken. Ze wilde iets doen voor een goed doel, en zo is ze hier terecht gekomen. Soms komen er vriendinnen uit Nederland bij haar logeren, die komen dan ook vrijwillig helpen bij Huize Betheljada.
We hebben 1 voor 1 de bewoners opgehaald bij de woningen. We hadden er vandaag 10 op de activiteitengroep. Er was ook een andere groep die ging naar het hotel Torarica Eco, daar is een natuurtuin waar ze regelmatig naar toe gaan. De rest bleef bij ons. Twee daarvan konden zelfstandig lopen, zeven in een rolstoel en één schuift over de grond met zijn billen. Hij is trouwens meester in 'in de weg zitten'. Overal waar je wilt gaan, zit hij toevallig nét daar op de grond :P. Er is ook een jongen in een rolstoel die erg actief is. Hij is lichamelijk niet erg beperkt en crost met zijn rolstoel heel de ruimte en de gangen door. Hij draait zelf aan de banden/wielen. Hij heeft er de grootste lol om. De twee bewoners die zelfstandig kunnen lopen, zijn ook iets hoger van niveau. Zij kunnen bijvoorbeeld zelfstandig eten en drinken, en ze waren kralen aan het rijgen. Eentje er van heeft wel veel aandacht nodig en heeft Autisme. De andere 7 bewoners zaten of lagen echt wel vast in hun rolstoel. Er is ook een vrouw(tje), zij is misschien 1 meter groot (of naja klein), maar ze is zo onwijs lief, ze had zelfs een schoudertasje mee die ze om deed. Het lijkt alsof ze Progeria heeft, maar dat weet ik niet zeker. Ik heb nog niet gevraagd welke ziektebeelden of beperkingen ze állemaal hebben. Ik weet ook niet of er plannen/dossiers zijn om te lezen. Hier wil ik nog achteraan gaan. Ze kunnen vrijwel allemaal niet praten, maar wel communiceren door middel van geluiden en sommige kunnen iets aanwijzen of wegduwen of ze communiceren met hun ogen. Op zich ging dit mij al best goed af zo op de eerste dag.
Het eerste uur hebben we activiteiten gedaan zoals kralen rijgen, er stond muziek op en er was ook een grote spiegel, één meisje vind dit geweldig dus zij zat eigenlijk heel de tijd voor de spiegel bewegingen te maken op de muziek. Om 10 uur gingen we wat drinken en een koekje eten. De koekjes moesten we in kleine stukjes doen en in hun mond 'stoppen', want zelfstandig eten pakken kunnen zij niet doordat de handen en vingers vergroeid zijn. Ook moesten we ondersteunen met drinken geven. Daarna gingen we muziek maken, er waren allerlei muziek instrumenten zoals trommels, sambaballen, een tamboerijn, noem maar op. De andere vrijwilligster en ik hebben de liedjes gezongen. Eigenlijk wat ik in Nederland ook doe op de dagbesteding. De bewoners genoten echt van de muziekinstrumenten en de liedjes die we zongen. Er is 1 jongen waar ik echt zoveel plezier mee had. Hij heet Eashan, zit in een rolstoel en lacht heel erg veel. Hij heeft zo'n mooie lach en mooie ogen. Ik merkte dat hij het ook goed met mij kon vinden, dus ik heb met hem het meest gedaan tijdens de activiteiten. We hebben echt lol gehad samen, ookal kan hij niet praten. Zijn ogen, lach en geluiden zeggen alles!
Om 11:15 waren we klaar met de activiteiten en brachten we de bewoners weer terug naar de groepen. Hier gaan ze even rusten en daarna is het lunch tijd. Op de groepen waren best veel verzorgsters aan het werk, 4/5 op 10 geloof ik. Ligt wel aan de zorgzwaarte van de bewoners. De rest van de middag zouden de bewoners gaan rusten, pas bij het avondeten wordt het weer wat drukker. De Nederlandse vrouw vroeg of ik wilde blijven, of dat ze mij thuis af moest zetten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het voor nu wel even goed vond, even op me in laten werken. En er was 's middags niet heel veel te doen dan bij de bewoners zitten. Het is 's middags ook gewoon te warm om iets te doen en ik zag het niet echt zitten om daar de hele middag te 'wachten' tot aan het avondeten. Dus ben ik samen met haar naar het kantoor gegaan. Daar even met de directrice gesproken over mijn eerste indruk en afgesproken dat ik zaterdag weer kom. Ook hebben we afgesproken dat ik gewoon kan komen wanneer het mij uit komt. Dit vind ik op zich wel fijn, want stel ik word 's ochtends wakker en ik heb zin om te gaan dan kan ik gewoon gaan. En als er een vaste planning is dan is het ook lastiger om spontane uitjes te plannen met Marvin. Sowieso wil ik elke donderdag gaan, want dan is die Nederlandse mevrouw (sorry, ik ben echt even haar naam vergeten) er ook altijd. Ze heeft trouwens ook foto's van mij met de kinderen gemaakt, ze stuurt deze nog naar mij door. Zelf heb ik nog geen foto's gemaakt, ik wil nog even vragen of dit ook echt mag en of ik deze voor mijn blog mag gebruiken.
Ik voel me goed, en het was echt heel erg leuk. Ik heb zoveel zin om hier vaker te gaan werken. De vaste medewerkers gaven ook aan erg blij te zijn dat ik ze wil komen helpen. Zoals ik al zei, zaterdag ga ik weer!
P.S. De Nederlandse mevrouw geeft ook rondleidingen in Fort Zeelandia, waar ik al eerder geweest ben, maar toen hadden we geen rondleiding. Toevallig geeft ze er aanstaande zondag een en ze heeft gevraagd of ik wil komen kijken. "Dan gaan we daarna wat drinken samen!", zei ze. Het is leuk om nieuwe mensen te leren kennen. En ik vind het leuk dat ze vanuit Nederland in Suriname is gaan wonen. Misschien kan ze me plekjes in de stad laten zien =).
Zo... en nu ga ik het even laten bezinken en lekker Roti eten!!
Reactie plaatsen
Reacties
Michelle een mooi verhaal. Spannend. Dat de clienten niet beschikken over het gesproken woord is in je voordeel. Je beschikt over het vermogen op het nonverbalen te reageren. In Roemenie werkte ik eerste met bewoners die zich verbaal konden uitdrukten. Voor de vertaling was ik dan afhankelijk van mijn collega's. Niet zij waren gehandicapt maar ik. Dit is enorm storend in de relatie opbouw.
Ben toen snel naar een afdeling gegaan met kinderen die zich niet verbaal konden uiten. Dat voelde als een uitdagende thuiswedstrijd.
Als ik je bog lees, gaat dan voor jou de eerste dag ook zo op. Qua werk ben je avontuur ingegaan dat naar mij lijkt bij je past. Geef je nieuwsgierigheid goed de kost. Hier wordt je alleen maar rijker van.
Hans Sakkers
Een mooie ervaring Michelle. En fijn dat je jezelf er eigenlijk meteen thuis voelt. Geniet ervan en maak hun leven een stukje mooier als je er bent. Veel plezier met je collega! Leuk dat het contact zo fijn en makkelijk verloopt. Ik lees mee!
Wat bijzonder om te lezen Michelle. Ik zie het helemaal voor me. En die jongen die zo mooi lacht doet me aan Peter denken. Woorden zijn niet nodig, dat leert hij mij al heel zijn leven.
Veel plezier verder en je leert ook heel veel!